“Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο”, η ιστορία…
Το τζάκι είναι αναμμένο και σε μία πολυθρόνα ένας 60άρης παππούς με τον εγγονό του, τον Χρήστο, παρακολουθούν τις ειδήσεις… παραμονές 17ης Νοέμβρη και η επικείμενη επέτειος σε πρώτο μεγεθυμένο πλάνο…
– Παππού, η δασκάλα μας ζήτησε πάλι για την γιορτή του Πολυτεχνείου, να φτιάξουμε μια ζωγραφιά… Τόσα χρόνια τώρα το ίδιο ζωγραφίζω! Εσύ που ξέρεις καλύτερα, έχεις καμιά ιδέα;
– Εσύ τί ξέρεις αγόρι μου γι’ αυτό το γεγονός;
– Ξέρω πολλά παππού! Μας τα λέει κάθε χρόνο η δασκάλα… κι εγώ όλο το τανκς ζωγραφίζω. Και φέτος μας είπε «φτάνει πια με τα τανκς, σκεφτείτε κάτι άλλο!». Όμως τί να σκεφτώ, δεν μου ‘ρχεται τίποτα…
– Από αυτά που σας είπε η δασκάλα, δεν μπορείς να ζωγραφίσεις κάτι διαφορετικό;
– Εεεεεεε… όχι…. Δεν πρόσεχα κιόλας και πολύ, εκείνη την ώρα. Εσύ όμως που λες ότι τα έζησες από κοντά, κάτι μπορείς να σκεφτείς να με βοηθήσεις, έτσι δεν είναι παππού; Πες μου….
– Λοιπόν μικρέ μου Χρήστο…Σήμερα συμπληρώνονται σαράντα επτά χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου κατά της δικτατορίας, το πρώτο από τα γεγονότα που οδήγησαν τελικά στην πτώση της Χούντας.
Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε στις 14 Νοεμβρίου του 1973 όταν φοιτητές της Αθήνας συγκεντρώθηκαν στο Πολυτεχνείο και αποφάσισαν να απέχουν από τα μαθήματά τους, διεκδικώντας έτσι περισσότερες ελευθερίες.
Οι φοιτητές οχυρώθηκαν και έστησαν έναν ραδιοφωνικό σταθμό προκειμένου να ακουστούν τα αιτήματά τους σε όλους. Εκφωνητές του ήταν η Μαρία Δαμανάκη, ο Δημήτρης Παπαχρήστου και ο Μίλτος Χαραλαμπίδης. «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!» ήταν τα πρώτα λόγια που ακούστηκαν από τον σταθμό. Ακόμη, στο Πολυτεχνείο εγκαταστάθηκαν πολύγραφοι, που δούλευαν μέρα – νύχτα, για να πληροφορούν τους φοιτητές και τον υπόλοιπο κόσμο για τις αποφάσεις της Συντονιστικής Επιτροπής και των φοιτητικών συνελεύσεων. Επιπλέον, μέσα στο Πολυτεχνείο οργανώθηκε εστιατόριο και νοσοκομείο.
Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος, όταν διαπίστωσε ότι η αστυνομία αδυνατούσε να εισέλθει στο Πολυτεχνείο, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το στρατό. Τρία άρματα μάχης κατέβηκαν προς το Πολυτεχνείο. Τα δύο στάθμευσαν στις πλαϊνές πύλες του ιδρύματος και το άλλο απέναντι από την κεντρική πύλη. Η Συντονιστική Επιτροπή των φοιτητών ζήτησε διαπραγματεύσεις, αλλά το αίτημά τους απορρίφθηκε.
Τα ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου, αποφασίστηκε η επέμβαση του στρατού. Το τανκς που βρισκόταν απέναντι από την κεντρική πύλη έλαβε εντολή να εισβάλλει. Οι φοιτητές καλούσαν τους στρατιώτες από τον σταθμό τους να αψηφήσουν τις εντολές των ανωτέρων τους. Όμως, το τανκς έπεσε πάνω στην πύλη και την έριξε, παρασέρνοντας μία κοπέλα που ήταν σκαρφαλωμένη στον περίβολο. Μια ομάδα ενόπλων των ειδικών δυνάμεων, αστυνομικοί, πεζοναύτες, Εσατζήδες ανέλαβαν την απομάκρυνση των φοιτητών, οι οποίοι πηδώντας από τα κάγκελα προσπάθησαν να διαφύγουν στους γύρω δρόμους. Οι ελεύθεροι σκοπευτές άνοιξαν πυρ από γειτονικές ταράτσες και πράκτορες της ΚΥΠ καταδίωκαν τους εξεγερθέντες. Θα συλλαμβάνονταν και οι εκφωνητές που έως τότε είχαν παραμείνει στο πόστο τους.
Συνελήφθησαν 840 άτομα, σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της Αστυνομίας Αργότερα όμως αποδείχθηκε ότι οι συλληφθέντες ξεπέρασαν τα 2400 άτομα. Οι νεκροί επισήμως ανήλθαν σε 34 άτομα. Ωστόσο, τα θύματα πρέπει να ήταν πολύ περισσότερα, διότι πολλοί βαριά τραυματισμένοι, προκειμένου να διαφύγουν τη σύλληψη, αρνήθηκαν να διακομιστούν σε νοσοκομείο.
Η ηρωική αυτή εξέγερση των φοιτητών βάφτηκε στο αίμα.
Ποιήματα εμπνευσμένα από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου.
- Μικρός Τύμβος (17 Νοεμβρίου 1973) (Νικηφόρος Βρεττάκος)
- Φοβάμαι (Μανώλης Αναγνωστάκης)
- Εδώ Πολυτεχνείο (Φώτος Γιοφύλλης)
- Κοίτα με στα μάτια (Νίκος Γκάτσος)
- Κίνδυνος στην πόλη (Γιάννης Κοντός)
Σύνταξη: Πολύζου Δέσποινα – Δασκάλα φροντιστηρίων “Έρεισμα”
#γεννημένοι_νικητές
#ΕΡΕΙΣΜΑ #ΜΑΖΙ #ΓΙΝΕΤΑΙ
Τ: 2231307114 (Πατρόκλου 25, Λαμία)
Τ: 2231301107 (Λιανοκλάδι)
